The Gelinaz

“A do jesh tek The Gelinaz?” më shkruan Bled Kola andej nga fundi i Korrikut.

E kisha hasur The Gelinaz diku, por nuk e kisha fort të qartë konceptin. Besoj që pikërisht kjo, ishte edhe arsyeja kryesore përse ky event nuk pati vemendjen që meritonte.

Natyrisht, nuk flas për vemendje artificiale me qark të ngushtë të një grupi personash, flas për vemendje gazetarësh, profesionistësh të fushës (që mund të kishin lënë inatet personale në shtëpi atë ditë), apo atyre që janë të përkushtuar ndaj temës së ushqimit në përgjithësi.

Për ta përmbledhur, The Gelinaz është një pop up event i përvitshëm botëror. Ideja fillestare ishte që shefa të ndryshëm nga bota të shkëmbenin postet e tyre të punës. Një shef nga Hong Kong që gatuan në Amsterdam, një shefe nga New York që shkëmbehet me një nga Manila e kështu me rradhë. Përpara pandemisë shefat ndërronin fizikisht vendet, kurse këtë vit shkëmbimi ishte virtual. Nëse shefat nuk mund të udhëtojnë, mund të udhëtojnë recetat e tyre.

Who REMIXES Who?

Pra këtë vit disa receta të krijuara nga një X shef i njohur me yje Michelin, do u dërgoheshin shefave të ndryshëm nëpër botë nga një përzgjedhje rastësore. Misioni ishte risjellja e atyre recetave për pjesëmarrësit duke i lokalizuar ato. Asnjë nga chef-at pritës të recetave nuk ishte në dijeni se recetat e kujt do të gatuante. Ndaj edhe slogani i eventit ishte “Who Remixes Who?” – Pra cili shef po risjell (remixon) recetat e kujt.

Në Tiranë një grup me shefa të njohur po përgatiteshin të remixonin.

Mbrëmja ishte menduar si një darkë elegante në Pallatin e Brigadave, ku do të prezantoheshin pjatat shoqëruar nga verëra vendase të kantinës Çobo dhe Wine Society dhe nga një performancë tradicionale Shqiptare. Ky ishte një event i hapur, ku mund të merrte pjesë kushdo duke paguar çmimin përcaktuar për të gjithë eksperincën, që në këtë rast ishte 70 Euro.

Kur e pyeta Bledin se cila ishte vështirësia më e madhe që kishte patur më tha “bërja bashkë e të gjithë elementeve”. E marr me mend sa e vështirë duhet të ketë qenë të merresh me të gjitha detajet e një eventi që mban një emër të madh dhe presioni për të dalë sa më mirë.

Megjithatë asgjë nuk është rastësore. Ka disa kohë që Bledi po tenton të sjellë një lëvizje dhe një frymë të re rreth traditës, së bashku me një ekip të vyer bashkëpunëtorësh. Madje në 2018 në eventin RRNO, chef-a të rinj Shqiptar që punojnë në restorante shumë të mira nëpër botë u kthyen për të rivizituar pjatat e kuzhinës tradicionale Shqiptare duke tërhequr vemendjen edhe të mediave të huaja.

Ndaj kur e pyeta cili kishte qenë momenti më i bukur më tha “momenti kur mora telefonatën e njoftimit të pjesëmarrjes”. Sepse në fakt, që Shqipëria të figurojë në listën e evente të tilla, është një mundësi e jashtëzakonshme ekspozimi. Pavarësisht vështirësive dhe mangësive, jam e bindur që ka një potencial ende të pashfrytëzuar plotësisht për ne, nga pikëpamja e turizmit kulinar. Ndaj ky event, përveç se shumë krijues, mbart edhe një vlerë të shtuar në këtë aspekt.

Menuja

Menuja e darkës përbëhej nga 8 pjata të ripërpunuara nga chefat Bledar Kola, Gëzim Musliaka, Albert Hazma, Arjan Ceka dhe ëmbëlsirat nga Ana Sanches. Aspekti më interesant i secilës prej pjatave ishte padyshim sjellja e recetave nga një cep i paditur i botës në një kontekst Shqiptar. Dhe kjo është ajo që pëlqej jashtëzakonisht tek kuzhina moderne.

Pjata e parë ishte Gocë deti me qepë të marinuara me panxhar. Vizualisht dukej si një ceviche dhe natyrisht aty nisëm të mendonim (dhe shpresonim) që na kishte rënë ndonjë shef Peruvian. Edhe pse një pjatë estetikisht elegante, shija e zhbalancuar i dërgonte të gjitha shqisat vetëm tek thartësia.

Gjysmë dardhë e mbushur me xhel dhe djathë dhie vendi. Ndoshta pjata e vetme që nuk meritonte një vend në këtë udhëtim. Dardha e vrarë dhe e gjallë nuk lidhej mirë me shijen e djathit të dhisë. Jam e bindur që në një shtet (ose madje në disa syresh) do të kishte funksionuar, por jo këtu.

Lulelakër tre mënyra: filetëza lulelakre të marinuara, puré lulelakre dhe një lulelakër me një petë të butë. Një pjatë që na bëri të gjithëve të biem në dashuri me lulelakrën. Kjo ishte nga ato pjata që tregojnë se si një përbërës i konsideruar i “rëndom” mund të shkëlqejë plotësisht.

Lakër e kuqe me patate të ëmbla dhe salcë borziloku. Një tjetër elegancë vegjetariane. Plotësisht e goditur dhe përsëri një pjatë që vendos në pah mirë një përbërës vegjetarian.

Karcalecë me hollandaise dhe bar qepe. Si e dashuruar pas të tre tre përbërësve kryesorë nuk do i ndryshoja asgjë kësaj pjate, por ndoshta në momente të caktuara qepa mbizotëronte.

Pjata kryesore ishte një tripletë mishrash. Një tartar viçi që ishte në tërësi i shijshëm, me një rezervë të vogël tek prerja e mishit. Mish viçi nga shpatulla e viçit e gatuar ngadalë, në thelb i butë por paksa më i ëmbël seç duhej dhe e fundit, fileto e rose e gatuar pak (lexo: ashtu siç duhet). Zakonisht mishi i rosës ka një veçori. Ka aromë të rënde dhe të vështirë për tu eleminuar, gjë që na e pengoi ta shijonim siç duhet dhe për rrjedhojë nuk shijova dot një nga pjatat e mia të preferuara 🙁

Në fund, dy ëmbëlsirat e gatuara nga chef guest, Ana Sanchez, ishin dy sorbet të lehtë e të freskët por tek pjata e fundit tekstura e ganache-s duhet detyrimisht të ishte më e lehtë që të na lehtësonte shijimin me secilën kafshatë.

Pas gjithë shenjave (me gocën e detit, djathin e dhisë, karkalecat me hollandaise dhe gjoksin e rosës) duhet ta kishim pritur që recetat që shijuam ishin krijuar në Francë nga chef-ja Chiho Kanzaki e restorantit Virtus me një yll Michelin në Paris.

Për ta mbyllur, kam vënë re, që ajo që ka rëndësi në fund të një vizite në një restorant (apo edhe event) është ndjesia që më lë pas një jave, një muaji apo një viti. A do të doja të rikthehesha përsëri apo jo. Nëse përgjigja është po, është prej mbizotërimit të ndjesive pozitive.

Ndaj nëse vitin tjetër Bledi (pasi ti ketë ikur mërzia me mua që i shava rosat) të më shkruajë përsëri nëse do jem pjesë e The Gelinaz jo vetëm do i them PO, por do ofrohem edhe ta ndihmoj me organizimin sepse e di që ky event ka shumë rëndësi për ne dhe na duhen më shumë ngjarje të tilla: me koncepte të bukura dhe mund të vërtetë.