Vende që u jap një shans të dytë: A la santé

Le të themi që kjo do të jetë një rubrikë, për ato vende të cilat i kam vizituar shumë kohë më parë dhe që nuk i kam frekuentuar më në vijim, sepse për një arsye apo për një tjetër, nuk kanë hyrë në preferencat e mia.

Me kohë kam krijuar besimin që, nëse në një vend nuk dëshiron të kthehesh që të nesërmen, me shumë gjasa nuk do kthehesh më.

Ja, tamam kështu ka qënë A la santé për mua rreth 5 vite më parë kur sapo ishte hapur. Shkova me shumë qejf për të provuar quinoa-n me karkalecë deti që në atë kohë ishte pjatë që nuk e gjeje shpesh nëpër restorante. Më pëlqeu vendi pak i fshehur dhe i vogël, që zakonisht është edhe garanci për ruajtjen e standardit. Mbaj mend që quinoa e famshme me karkalecë nuk ishte e jashtëzakonshme, dhe madje karkalecët nuk ishin edhe aq të shijshëm (dhe ndoshta edhe jo shumë të freskët).  Po ashtu mbaj mend që provova një cheesecake me një bazë të djegur, që për mua që sapo kisha dalë nga kuzhina ku po testoja dhe perfeksionoja teknikat e NY style cheesecake, ishte si të më qëlloje me peshqir të lagur.

Pas eksperiencës më se normale tek A la Santé, nuk shkova më dhe e kisha vendosur në mendjen time në kategorinë e lokaleve që “përpiqen”. Kategori kjo, ku zakonisht në mënyrë të pavullnetshme vendos ato restorante apo bare të cilat nisin nga një ide e bukur, nga një vullnet i mirë dhe duan të sjellin risi, por që nuk janë profesionistë të sektorit.

Ndërkohë kaluan disa vite, dhe dëgjoja njerëz përreth që e përmendnin për mirë, artikuj apo postime nëpër rrjete, legjenda urbane mbi quinoa-n më të mirë në qytet, listime në Tripadvisor etj. prandaj mendova ta rivizitoj pas kaq shumë vitesh për të parë ndryshimet dhe pse jo, edhe evolucionin e tij.

Zgjodhëm një drekë fundjave, që besoj është koha më e zënë për të gjithë restorantet, dhe u ulëm në një nga tavolinat ende të lira.

Porositëm kërpudhat e mbushura me paté ulliri, një tabbouleh me karkalecë ‘crudo’, makarona tri-ngjyrëshe me salmon dhe haviar për mikeshën time dhe një fileto viçi me salcë ‘Zhu’ për mua.  Nëse po mendoni përse nuk porosita quinoa-n e famshme, është shumë e thjeshtë: nuk u ndjeva aspak e tunduar. Paçka se e pëlqej shumë aromën dhe shijen e tartufit, mendoj që ka një tejpërdorim të salcës me tartuf të koncentruar.

E kam shprehur edhe më parë që më duket sikur abuzohet me faktin që aroma e tartufit (apo edhe vetë tartufi si produkt) është njohur tashmë, dhe është përhapur kaq shumë sa i ka humbur lezeti.  Po ashtu vlen për t’u përmendur që shumica e salcave me tartuf në fakt janë me cilësi të ulët e me kimikate që imitojnë aromën e tartufit dhe jo të përbërë nga tartufi i vërtetë. Sigurisht, ka salca me tartuf cilësore dhe më të kushtueshme që përmbajnë rreth 3-5% tartuf të vërtetë prandaj quhen salca me tartuf dhe jo salca tartufi. Salcat me tartuf ose paté-të e tartufit janë mjaft të shtrenjta dhe nuk përdoren masivisht.

Për t’ju kthyer pjatave tona:

Antipasta e kërpudhave me patè ulliri ishte e lezetshme. Pateja e ullirit (për fat) nuk e asgjësonte plotësisht shijen e kërpudhave por më dha përshtypjen e një pjate të papërfunduar. Më dukej sikur diçka mungonte, ndoshta pak Grana Padano e grirë në fund?

Sallata Tabbouleh me karkalecët krudo, që nuk janë pjesë e recetës klasike, m’u duk një gjetje interesante dhe që funksiononte.

Makaronat tri-ngjyrëshe me salmon e haviar, nuk më lanë ndonjë mbresë të veçantë. Ndoshta kishte pak më tepër se duhet kopër dhe pana me salmonin e havjarin e bënin velëse pjatën. Nuk do e porositja.

Fileto viçi me salcë “Zhu”. Kur më erdhi pjata qëndrova një moment e dyzuar. Normalisht një fileto nuk duhet të duket kështu në formë. Së dyti, m’u desh pak kohë të kuptoj që salca Zhu me siguri i refereohet në fakt “Au Jus”, që është një salcë klasike, dhe që do të thotë “në lëng” për shkak se salca krijohet nga lëngjet që lëshon vetë mishi gjatë pjekjes ose tiganisjes. Kjo salcë e reduktuar nga lëngu dhe yndyra e mishit, zakonisht shërbehet në krah të mishit në një kupë apo tas të vogël. Salca ‘Au jus’ klasike nuk ka verë të kuqe në të, kurse në pjatën më poshtë ka, prandaj mendoj që do kishte qënë e drejtë të përcaktohej në menu edhe kjo.

Shoqërimi i mishit ishte pak i trishtë. 1 shpargull dhe 1 karrotë e ndarë në katër pjesë nuk ndihmonin shumë pjatën ashtu sikurse kjo thikë nuk më ndihmoi shumë mua për të ngrënë mishin. Kur e pyeta kamarierin nëse kjo ishte thika ime, më pa disi i çuditur për pyetjen time, por jo, kjo nuk është një thikë për mish.

Për fat të mirë mishi ishte aq i butë sa e harrova punën e thikës.  Pjekja po ashtu ishte saktësisht sipas kërkesës time – Medium rare.

Për t’ju kthyer përsëri teorisë time, që nëse një vend nuk lë mbresa nuk ke gjasa të kthehesh, teksa po shkruaja këtë shkrim pyeta shoqen time, se çfarë i kishte mbetur në mendje tani që ka kaluar pak kohë nga vizita jonë aty. Më tha me të drejtë: përveç pronarit që u bë urë për ata italianët? Asgjë.

E veçanta e vendeve të vogla është që janë të tilla për të mirë e për të keq. E mira është që mund t’i kontrollosh dhe të menaxhosh më lehtë volumin e punës dhe të krijosh një lloj afrimiteti me klientin. E keqja është që kur dikush afër teje flet, t’i mund ta dëgjosh.

Kështu edhe ne dëgjuam të zotin e lokalit teksa i shpjegonte imtësisht se çfarë ishte korianderi italianit në tavolinën pas nesh. Madje degjuam dhe më tepër se aq lidhur me korianderin dhe me çështje të tjera të parëndësishme gjatë gjithë kohës kur tavolinat e tjera rreth nesh tashmë të mbushura, vuanin vonesat në shërbim. Asnjë nga tavolinat e ne njerëzve të zakonshëm nuk mori asnjë grimë vëmendje edhe kur kamarieri e kishte humbur toruan dhe nuk arrinte më të zotëronte dhomën 3×2 (se s’mund ta quaj sallë). As kur vonesat mes pjatave vazhdonin t’i mbanin njerëzit kot nëpër tavolina, as kur temperatura e verës ishte aq e papërshtatshme sa s’ia vlente të porositje një gotë të dytë teksa prisje dhe as kur klientët filluan të acaroheshin vërtetë.

Megjithatë, për ata që pyesin nëse ia vlejti që i dhashë një shanc të dytë: Po, natyrisht që po. Të rikthehesh kohë pas kohe në vende të caktuara është gjithmonë e mirë, sepse së pari kupton përse nuk e frekuentoje më parë dhe së dyti sepse me këtë rast, morëm një leksion falas mbi korianderin.